خاطره که زیاد است، حرف زیاد است، شوق زیاد است، حسرت زیاد است...
همه اش از " شهــادت "
همه اش برای " شهــادت "
شهــادت را به " بهـــا " می دهند!
فقط يک بار رفته بود جبهه و آن هم از سوي جهاد سازندگي. فکر ميکرد اين جوري
ميشود جان سالم به در برد و اگرچه خيلي از بچه هاي جهاد هم شهيد شدند اما
او جان سالم به در برد.
فقط چهل و پنج روز توي جبهه بود و آن هم سهميه
بيست درصد کارکنان دولت که اجباري بود. اين در و آن در زد که از طرف جهاد
اعزام شود که شد.
فقط رانندگي ميکرد البته نه روي ماشينهاي سنگين. اصلاً
هم دوست نداشت که سنگرساز بي سنگر باشد که نشد. اجبار که نبود . وقتي
گفتند که بايد بروي خط و مثلاً چيزي ببري عذر و بهانه آورد و ... نرفت.
فقط
ميخواست توي چشم باشد که تا مسئولي مي آمد زود بساط چاي را علم ميکرد و
هيچ وقت هم يادش نميرفت که شربت آبليمو درست کند که انصافاً کارش عالي بود.
فقط
... يادش بود که وقت خداحافظي به مسئولش بگويد که انشاءالله خدا اين اندک
عبادت را از من قبول کند که گفت و کلي هم براي پيروزي رزمندگان دعا کرد و
از خدا هم با صداي بلند خواست که باز هم از اين توفيقات نصيبش کند... که
نکرد.
از آن روزهاي خدايي، به قول خودش، متأسفانه فقط خاطر ه هايش باقي
مانده که تا حالا در هفده مدرسه و شش دانشگاه تعريف کرده و دو کتاب هم چاپ
کرده و يک کتاب زير چاپ دارد...
آيا واقعاً رسيده ايم به اين که دچار بلا شده ايم؟ آيا واقعاً اميدمان از همه جا قطع شده و فقط از خداوند کمک مي خواهيم؟ برادران مواظبت کنيد که دروغ نگوييم، پناه بر خدا.
شهیــــد محمـــد بروجـــردی
وقتي با او مطرح مي کردند که فلاني اينجوري گفته است، ناراحت مي شد و مي گفت: خدايا ما را ببخش.
ما پيش خودمان فکر مي کرديم که اينها چون پشت سرش گفته اند ناراحت شده است و مي گفتيم: حاج آقا ناراحت نباش.
مي
گفت: از اين ناراحت هستم که من خودم چيزي نيستم. من خودم آدمي بي ارزش
هستم. اين آدم هاي به اين خوبي چرا براي يک آدم بي ارزش گناه مي کنند.
...
دردهايت همه اش براي من
به همه گفته ام به جاي تو نفس بكشند.به جاي نفس هايي كه بالا نمي آيند.اما براي تحمل دردهايت كسي حاضر نشد شريك ما باشد.مي گويند دردهايت را نمي شود تقسيم كرد.دردهايت همه اش براي من .....
برایم نذر میکنند که تو کمرنگ شوی در نفسهایم...
.
و تو چه زیبا اجابت میکنی مصلحتشان را و من هنوزهم درد میکشم...
.
سال ها از تو دورم... شاید تو می دانی من از جانت چه میخواهم
.
جوابش را فقط تو میدانی و خودت هم خوب میدانی که اگر نیایی...اگر نیایم...
.
قسم قسم که خدای تو خدای من هم هست باشد!!! باشد...
.
من هم خدایی دارم بگذار من درد بکشم مثل همیشه
.
این روزها زیبایی لبخندت در کمرنگ بودنش است اما من...
.
نه از تو می گذرم و نه از غروب دیارت...
.
قرار ما در ملکوت... .
..
جلوی مادر با ادب می نشست و می گفت:
- من رو بیشتر دوست داری یا خدا رو؟
مادر: خب معلومه! خدا رو
- امام حسین علیه السلام رو بیشتر دوست داری یا خدا رو ؟
مادر: امام حسین علیه السلام رو هم برای خدا می خوام
- پس راضی هستی که من شهید بشم. فدای امام حسین علیه السلام بشم؟! اینجوری مادرش رو راضی کرد و رفت ... رفت و فدای امام حسین علیه السلام شد.
حاجی خستگی را خسته کرده بود!!
.....
برخلاف تمام موارد قبلی ،آن طرف خط،خانم فقط یک جمله گفت :
آقا جا خورد اما به روی خودش نیاورد.قبول کرد.
گذشت .
روز موعود رسید...به سر کوچه که رسیدند دیدند همه جا چراغانی شده .وارد کوچه شدند.دیدند انگار درخانه شهید مراسم جشنی برپاست.در زدند کسی منتظر آنها نبود چون گویی هیچ کس نمی دانست قراراست چه اتفاقی بیافتد.
مقدمه چینی کردند صدای ناله همه جا را گرفت مجلس جشن که حالا معلوم شد مجلس عروسی دختر شهید است به مجلس عزا تبدیل شد .
تنها کسی که منتظر آن تابوت بود همان عروس مجلس بود.
خودش خواسته بود که پدرش در مجلس عروسی اش حاضر شود به عمد آمدنش را به تاخیر انداخت.
....
شعری برای شیمیایی ها
جانبازان شیمیایی مظلوم ترین قشر بازمانده جنگ هستند، چرا که ظاهری آرام و سالم دارند ولی دردهای درونی شان امان آنها را بریده است و کمتر کسی متوجه آن را می شود.
*****
سبک بالان سبک پرواز کردند
به عشق کربلا پر باز کردند
به اوج قله عشق آرمیدند
شهادت را چو جامی سر کشیدند
دلم تنگ است...
*****
ای سرفه ات ردیف غزل های سوخته
جا مانده ای میان دکل های سوخته
در روز های خردلی سرفه ات،چقدر
گُل می کنند در تو دُمل های سوخته
بیهوشی از عفونت این کهنه زخم ها
افتاده ای به دست اجل های سوخته
دارم میان کوچه تو را جار می زنم
ای یادگار کهنه مثل های سوخته
داری به اوج می روی و پیش پای تو
افتاده اند ماه و زحل های سوخته
با این ردیف و قافیه بهتر نمی شوی
ای سرفه ات ردیف غزل های سوخته
در شبهای من مهتاب بود و ستاره. چهره ها نورانی بود و نسیم با من به گفت وگو بود. پیشانی بند را فرشته ها می بوییدند. قرآن كوچك را چهره های نورانی می خواندند. مهرنماز را ماه برد و وصیتنامه ام را زمین در خویش جایی داد. اما كماكان می درخشد. آسمان به رنگ چفیه ام رشك می برد. دریا در قمقمه ام جا نمی گیرد. مرا روزی گردن آویز شجاعی بود. گردنی شمشادگونه. قامتی بر خاك افتاد و قناسه ای مرا به بهشت رساند.
من كه ماندم، مجنونم را لیلایی خواندند و دشت آواره من شد. سكوت لاله های همجوار، كانالها را پر می كرد و تماشا پی در پی دور می شد.
انگار از آسمان آتش می بارید.به شهید غلامی گقتم:
«گروه را مرخص کنیم تا اوایل پاییز که هوا خنک تر می شود، برگردیم»
گفت: «بگو عاشق نیستیم.»
گفتم:«علی آقا!هوا خیلی گرم است.نمی شود تکان خورد.»
گفت: «وقتی هواگرم است و تو می سوزی، مادر شهیدی که فرزندش
در این بیایان افتاده است،دلش می شکند و می گوید:خدایا بچه ام در این
گرما کجا افتاده است؟
همین دل شکستگی به تو کمک می کند تا به شهید برسی.»
نتوانستم حرف دیگری بزنم.
گوشی را گذاشتم،برگشتم و گفتم:«بچه ها،اگر از گرما بی جان هم شویم،باید جستجو را ادامه دهیم.»
پس از نماز ظهر کار را شروع کردیم.تا ساعت نه صبح هر چه آب داشتیم،تمام
شد.بالای ارتفاع 175شرهانی،چشم هایمان از گرما دیگر جایی را نمی دید.
به التماس نالیدیم: خدایا تورا به دل شکسته ی مادران شهید...
در کف شیار چیزی برق زد پلاک بود...
